Мақолалар архиви

Она меҳри

Ушбу воқеадан қарийб чорак аср вақт ўтган бўлса-да, ҳамон эслаб тураман. Автобусда кетаётгандик. Ўтирган одамларнинг баъзилари газета ўқир, бировлар шериги билан нималардир ҳақида суҳбатлашса, яна бири жимгина мизғиб борарди. Автобус бекатларнинг бирига тўхтади. Болаларидан бирини етаклаб, бирини кўтарган, яна бир қўлига халта ушлаган қирқ ёшлар чамасидаги киши автобусга кирди.

Ҳабибулло Ботиров: -Инсон… шуҳратда ҳам синалади

Авжи баҳор. Субҳидам. Йўловчи машинадан тушиб, дарвозадан лолақизғалдоқлар гулхани лов-лов ёниб турган, қарийб юз йиллик тарихга эга бўлган қабристонга қадам қўяман. Бу ер ҳаётнинг минг бир ташвишини елкага ортиб, бир кам дунёнинг камини бут қиламан деб, рўзғорнинг тубсиз ғорига кўмилиб кетмаслик учун эҳтиётлик билан елиб-югурган, аммо охир-оқибат, келиб-келиб тўхтаган, тин олган, йиртиқ-ямоқ бўз яктаги устида ҳилвираб