«Мо барои васл кардан омадем…»

Ёхуд яхши қўшничиликнинг эзгу удумлари сайқали хусусида

Яшариш, янгиланиш, бағрикенглик, ҳамжиҳатлик ва меҳр-муҳаббатни ўзида мужассам этган баҳор – Наврўз байрами арафасида икки қондошу жондош – тожик ва ўзбек халқлари ҳаётида нурли саҳифа очилди. Тинчлик ва миллий бирлик асосчиси – Миллат пешвоси, Тожикистон Республикаси Президенти муҳтарам Эмомали Раҳмон ҳамда Ўзбекистон Республикаси Президенти муҳтарам Шавкат Мирзиёевларнинг

Ноумид шайтон

   «Аросатдаги одамлар» романидан парча    

Шоирга мактуб йўллаб, бутун умид-орзуларимни унинг жавобига боғлаган ҳолда почталон йўлларига нигорон эдим. Вақтнинг ўтиши бу қадар қийин бўлмаса! Орадан бир ой ўтди, қирқ беш кун ўтди... Жавобдан дарак йўқ. “Шоир халқи ҳам шеърларида лоф ураркану бировга ёрдам қўлини чўзиш зарурати туғилганда ўзини четга олар экан”, деган андишаларга бориб қолдим. Ҳа, ҳозир кимдан ҳам гина қилиб бўлади, дейсиз.