МАОРИФ

СОТИЛМАГАН СИГИР

Ўтган асрнинг тўқсон тўртинчи йиллари эди. Биродаркушлик уруши олови эндигина сўнган бўлса-да, сиёсий бўҳроннинг залворли тўқмоғи зарби теккан халқ иқтисодий жиҳатдан ғоят қийналарди. Озиқ-овқат маҳсулотлари тақчиллигини деярли барча хонадон ҳис этар, кўпчиликнинг куни маккажўхори унидан тайёрланган зоғора нонга қолганди. Жамоатимиз ҳудудида қишлоқ бозори ташкил этилиб, якшанба кунлари серодам бўларди.

Яна учрашармиз…

Ҳужрамиз эшигини қоқишди. Мен билан Саттор Турсун Тошкент марказида жойлашган машҳур «Ўзбекистон» меҳмонхонасида яшардик ва куну тун у ердан меҳмонлар оёғи  узилмасди. Аниқроғи, биз уларнинг меҳмонлари эдигу, бизни сўроқлаб келишарди.

Ўтган асрнинг 70-йиллари охири ва 80-йиллар бошида тожик адабиётининг тарғибу ташвиғи учун хизмат қила оладиган яхши анъаналар бошланган эди.