Ҳар гўшада байрам, тантана…

Болажоним, мана олти ойдирки, Мустақил ватаннинг бир гўшаси - киндик қонинг тўкилган Деваштичдан салкам беш юз километр узоқда йигитлик бурчингни ўтамоқдасан. Ахир, бу сенинг орзуйинг эди. Муҳожиратдан қайтдинг-у тўғри ҳарбий комиссариат эшигини қоқдинг, ҳарбий хизматга йўлланмани ўзинг сўраб олдинг. Ҳеч ким «повестка» билан сени йўқлаб келган йўқ эди. Раҳмат, болажоним. Эсингдами, ноҳияда бўладиган янгиликлардан мен ўзим хабардор

Она меҳри

Ушбу воқеадан қарийб чорак аср вақт ўтган бўлса-да, ҳамон эслаб тураман. Автобусда кетаётгандик. Ўтирган одамларнинг баъзилари газета ўқир, бировлар шериги билан нималардир ҳақида суҳбатлашса, яна бири жимгина мизғиб борарди. Автобус бекатларнинг бирига тўхтади. Болаларидан бирини етаклаб, бирини кўтарган, яна бир қўлига халта ушлаган қирқ ёшлар чамасидаги киши автобусга кирди.