Тузоқлардан чиқиб кетгум, узоқларга бориб етгум…

Ўзбекистон Халқ ҳофизи Шерали Жўраевнинг "Ака-укалар" қўшиғини тинглаб…

Най инграйди…

Ғижжак нола чекади…

Сўз йиғлайди…

Ҳофиз куйлайди…

Томошабин тинглайди, юрак-юрагидан эзилиб-эзилиб…

«Яна баҳор қайтармикан, сен қайтмасанг…»

Опажон, менинг меҳрибоним, мунисгинам. Яна кўм-кўк, яшилликларга бурканиб баҳор келди, сиз севган баҳор. Шу кунларда сизни жуда-жуда соғиндим. Ҳамиша меҳр билан айтган донишмандона сўзларингизни соғиниб, энтикиб, қўмсайман. Отажонимни, эллик саккиз ёшида ҳаётдан жуда эрта кетган гўзал онажонимнинг ўлими етмасмиди? Мунглиғ фарёдлар-ла  яқинларимга, жиянларимга назар ташлайман.