СИЁСАТ

Виждон тарозиси

Эссе

Таҳририятга кириб келган аёлнинг ҳикояси мени ўйлантириб қўйди. Янги йилга ўтар кечаси унинг оиласи учун хурсандчилик ўрнига ғаму қайғу келибди. Уйидан ўз оёғи билан чиқиб кетган эрининг автобус ғилдираги тагида қолиб, ҳалок бўлганини эшитган аёл ўзини қўярга жой тополмабди. Болаларининг отасини тупроққа топширишганда ҳам аёлнинг алам ўти пасаймабди.

Орзуга завол йўқ

Чошгоҳга яқин эшик тақиллади. Ўғлим Шуҳрат эшикни очиб, келган киши билан самимий сўраша кетди. Мен зал ўртасидаги хонтахта ёнида ёнбошлаб, чой хўплаганимча телевизор томоша қилардим. Хона эшигидан "Ассалому алайкум, акажоним", дея Абдужаббор Мўминов кириб келди. Уй ёришиб кетгандай бўлди. Бир амаллаб, ўрнимдан турдим. Қучоқлашиб кўришдик, сўнг ўтириб фотиҳа қилдик, ҳол-аҳвол сўрашдик.