Эл нетиб топғай мениким…

1987 йилнинг кузаги. Тонг маҳали Матбуот уйи, деб аталадиган қутлуғ даргоҳга йўл олдим. Осмон мусаффо, офтоб чарақлаб турибди. Бу ерда республика ўзбекларининг отахон газетаси ҳисобланган "Совет Тожикистони" (ҳозирги "Халқ овози")нинг идораси жойлашган бўлиб, кираверишда узун коридор, кенг ёруғ хоналардан иборат эди. Азизу мўътабар, меҳрибон, дилкаш инсонлар қалам тебратардилар. Тилларида ширин сўз, юзларида табассум

МЎЙСАФИДНИНГ ҲАЙРАТИ

Бир мўйсафид журналист Жума Мирзонинг сочи оқ ва мўйлови қора эканлигини мушоҳада қилиб, ундан сўради:

- Болам, ғам емоқдан шундай бўлдингми?

- Йўқ, бобо, кам емоқдан, - жавоб берди Жума.

 АДАШ

Ҳажвчи Гурез Сафар журналист Бегижон Махсумни кўриб сўради: