ҒАФУР ҒУЛОМ: - «Ассалому алайкум, муҳтарам биродарим ва муаззам шоир Лоҳутий!»

Ўзбекистон Халқ шоири Ғафур Ғулом тожик шоир ва адибларини ўзига жуда яқин тутарди. У, айниқса, Мирзо Турсунзода, Сотим Улуғзода, Муҳаммаджон Раҳимий, Боқий Раҳимзода, Жалол Икромий, Раҳим Жалил ва бошқалар билан жуда қалин дўст эди. Айний ва Лоҳутийни ўзига устоз, деб биларди. Тожик-форс тилини яхши билганлигидан  Рўдакий, Саъдий, Ҳофиз Шерозий, Жомий, Бедил асарларини ўзбек тилига ўгириб, нуктадон форсшунос, деган ном олган эди. 

Ҳеч кимнинг боласи ногирон бўлмасин…

Умр Аллоҳ таоло бизга инъом этган энг олий неъматдир. Инсон ўзи учун муносиб кўрилган бошқа сон-саноқсиз неъматларга ҳам умри давомида эришади. Шундай экан, тирикликнинг қадрига етмоқ, ҳаётни севиб яшамоқ, умрнинг ҳар бир лаҳзасини Яратганга шукрона айтиб ўтказмоқ нақадар хуш. Бироқ орамизда турмушнинг адоқсиз ва арзимас икир-чикирлари важидан ношукрлик кўчасига кириб қолганлар ҳам топилади. Қалби ҳеч нарсадан таскин топмайдиган бундай