Ушбу воқеадан қарийб чорак аср вақт ўтган бўлса-да, ҳамон эслаб тураман. Автобусда кетаётгандик. Ўтирган одамларнинг баъзилари газета ўқир, бировлар шериги билан нималардир ҳақида суҳбатлашса, яна бири жимгина мизғиб борарди. Автобус бекатларнинг бирига тўхтади. Болаларидан бирини етаклаб, бирини кўтарган, яна бир қўлига халта ушлаган қирқ ёшлар чамасидаги киши автобусга кирди.

Салондаги бўш ўриндиқлардан бирига болалари билан ўтирди. Йўлда давом этдик. Кутилмаганда ҳалиги кишининг қўлидаги гўдак «ашула»сини бошлаб қолди. Болакайнинг тинмай қилган хархашасидан одамлар сергак тортишди. Бечора ота хижолатда, халтасидан сут шишасини олиб, боласига тутқазади. Қани энди у бироз тинчланса, гўдакни қўлида ўйнатди. Фойдаси бўлмади. Болакай ҳамон чинқираб йиғларди.

-Оналари касалхонада эди, шунга хабар олгани борувдик,- деди у автобусдагиларга гуноҳкорлардек боқиб.

Бола тинмай йиғлар, натижада, қаттиқ йўтал тутиб қолар ва яна йиғисини давом эттирарди. Автобусдаги кишиларнинг бир қанчаси болани тинчитишга уриниб, гап қотишар, бировлар тўрхалталаридан ширинлик олиб тутардилар. Болакай уларнинг бирортасига ҳам эътибор бермай, ўз «иш»ини давом эттирарди.

Шу пайт мендан олдинги қаторда ўтирган ўрта яшар аёл ўрнидан туриб, гўдакни қўлига олди. Болакайни эркалатиб, кўксига босди. Ҳалиги кишидан сутли шишани олди-да, ўрнига ўтириб болага тутқазди. Бола йиғидан тўхтади. Энди у аёлнинг бағрига тиқилиб, кўп йиғлаганлигидан хўрсиниб-хўрсиниб, шишадаги сутни эма бошлади.

Автобус салонида жимлик чўкди. Одамлар болакайнинг йиғидан тўхтаганидан қувонишиб, уни бағрига босган аёл томон қараб қўйишарди.

Ўшанда она меҳрининг сеҳри, унинг нақадар қудратли эканлигига яна бир бор амин бўлгандим.

Хайрулло Мирзоназар, журналист.