«Мен жилғаман, дарё бўлиб тошгим келади…»

Дуторнинг ҳазин оҳанги кузда япроқларнинг шивирлашидек, ариқда шилдираб оқаётган сув овозидек оромбахш ҳамда тингловчини гоҳ у, гоҳ бу ҳолга солиб, унга мозийдан хабар келтиргувчи садодек гўё.

Миллий мусиқа чолғуси – дуторнинг ана шундай сеҳрли оҳангини ҳаётининг мазмуни, деб билган ва нозик бармоқлари фақат дутор чертишга муносиб муғанний қизларимиздан Ҳуррият Ҳасановани суҳбатга чорладик…

САНДИҚСОЗ АЁЛ

Мўъжазгина устахонада ёғоч тилиш-йўниш станоги қулоқни қоматга келтиргудек ғувиллаб ишлайди. Атрофга чанг-тўзон сочилади. Қиринди шувиллаб тўкилади. Станокни усталик билан ишлатаётган, тилинаётган, силлиқланаётган тахтани ишонч билан тутганча олдинга сураётган ўрта бўйли, нозик қоматли аёл ишини кузатар эканман, унинг сал олдинроқ айтган гапларини эслайман.